Czerwone trzewiczki 

Tarquinia, Italy — Detail of Men from Tomb of the Augurs — Image by © Gianni Dagli Orti/Corbis

Życie nigdy mnie nie oszczędzało.

W dzieciństwie regularnie zbierałem łomot, miałem też wadę wymowy i zęby trzy razy bardziej krzywe niż teraz. Dziewczyny śmiały się ze mnie. Koło trzydziestki doświadczyłem łaski rozwodu, tracąc przy okazji skromny majątek, zresztą tak się śmiesznie składa, że średnio co siedem lat zaczynam życie od nowa. Gołębie na mnie srały, półdzikie psy szarpały mi porcięta. A teraz mam czerwone buty, czerwone jak róże i krew.

Na niczym się nie znam, nic nie potrafię, nie czytałem Murakamiego i nie prowadzę auta. Próbowałem grać w piłkę, aż wyśmiało mnie moje własne dziesięcioletnie dziecię. Poległem przy próbie ogolenia sobie brwi i omal nie połamałem sobie rąk podczas zmiany pościeli. Skarpetki pękają mi na stopach. Lecz mam czerwone buty stworzone dla tych stóp.

Ilość zmartwień i kłopotów, które ściągnąłem na swoją siwą głowę, doprawdy trudno zliczyć, zresztą o większości z tych spraw nawet nie godzi się pisać. Powiem więc tylko, że maszeruję pod krzyżem przeprowadzki i wielkiego remontu, premiery powieści, której oddałem dwa lata, oraz programu telewizyjnego, który wciąż robię wbrew znakom na niebie i ziemi. Wlokę się tak, przez ciernie i pył, przygięty przez to co powyższe. I dobrze, bo wciąż patrzę na swoje nowe buty, na czerwone buty przyprószone gruzem, na którym perli się pot.

Nie wiem, co przyniosą najbliższe miesiące i lata. Za miesiąc kończę czterdziestkę, co w najlepszym razie oznacza, że połowa życia już za mną. Więcej nie będzie. Zapewne nie będzie lepiej. Powieść może okazać się klęską, posypie się zdrowie, zrobię coś strasznego i bliscy odwrócą się ode mnie. Zostanie tylko stary przyjaciel, lęk. Będę gruby. Będę bezzębny. Będę martwy.

Ale  mam przecież czerwone buty i idę, ach idę, idę w nich sobie do knajpy.