Streszczenia filmu są wszędzie, wiadomo: młoda baletnica usiłuje sprostać niezwykle trudnej roli. Zastanawiałem się, czy „Czarnego łabędzia” nie zmilczeć ze względu na strukturalne podobieństwo do „Wrestlera”, ale jednak nie zmilczę. Najpierw polemizowaliśmy z Jarkiem Urbaniukiem na fejsie odnośnie tego czy Portmanówna dźwignęła odegranie przemiany, przejścia bieli w czerń. Potem, mój znawca filmów ulubiony a nawet jeszcze ulubieńszy, czyli Paweł T. Felis z Wyborczej zasugerował łabądkowi miałkość i pretensjonalność, brawo mistrzu, applause, równolegle w nieco podobnym tonie wypowiedział się Guru, zwracając też uwagę na „dualistyczny charakter bohaterki”. Rozbełtajmy tę banalność. Film jest stosunkowo prosty i traktuje o ambicji, oraz o niebezpiecznych ścieżkach, którymi z człowieka wychodzi artyzm. Rzecz opowiedziana wielokrotnie. Są mi znane dwa sposoby mówienia o człowieku. Pierwszy ma mi przybliżyć te emocje, których nie posiadam, których nie bardzo mogę sobie wyobrazić, bo są albo niemożliwe w naszym świecie (miłość człowieka do androida), albo nie zdarzają się często (Co czuł Amundsen maszerując na biegun? A co czuł Scott?). Drugi sposób opiera się na prostej prawdzie, że wszyscy ludzie doświadczają rzeczy podobnych. Kochają, rozstają się, pracują, chcą zrobić karierę w pracy. I tak dalej. Dobry film opowiada o takich ogólnych doświadczeniach w sposób jednostkowy i zindywidualizowany, a zarazem zrozumiały dla szerszego odbiorcy. Innymi słowy, mówi mi o tym co wiem, tak, jakbym tego nie wiedział, tutaj w „łabądku” ten zabieg się udał i zarzut banalności uważam za rozpędzony. Dualistycznego charakteru bohaterki, całej tej przemiany za to nie potrafię dostrzec. Zwyczajnie nie umiem. Jedyne przeobrażenie, jakiego jestem świadkiem to przedzierzgnięcie się rzemieślniczki w artystkę, Salieri staje się Mozartem. Dzięki Arnofskiemu wiem, że to możliwe, tylko za cenę życia. Na planie osobowościowym nic takiego nie zachodzi, Portmanówna jest cały czas jednym łabędziem, mianowicie czarnym. Kto nie wierzy, niech obejrzy raz jeszcze lub przypomni sobie tytuł. Przecież to zimna karierowiczka, gotowa wskakiwać reżyserom do łóżka i dźgać koleżanki w brzuszek, jej wrażliwość zatrzymała się na pluszakach, do tego pozostaje seksualnie wycofana – scenarzysta odmówił jej nawet tego aspektu człowieczeństwa. O ileż wolę sympatycznego Rama z „Wrestlera”! Portmanówna białego łabędzia tańczy gładko, gdyż umie go sobie wyobrazić. Ten rodzaj czystości, naiwności mieści się jej w głowie. Taki pluszowy. Z czarnym ma kłopot, gdyż, aby zatańczyć go dobrze musiałaby przyznać przed sobą, kim jest naprawdę, co jest trudne, przykre, wymaga czasu. Koniec końców sama siebie nie ołga, sama o siebie się upomni. W tym sensie, wszelkie majaki, jak kruki, zwiastują jej wyłuskiwanie się ku prawdzie, ku ciemności.
[ytorbit]5jaI1XOB-bs[/ytorbit]

Nie wnikam, czy znakomity film Finchera opowiada prawdę o powstaniu facebooka. Facebooka zresztą nie cierpię, nie zamierzam dowiadywać się, z jakich źródeł wypełzło to plugastwo; zwracam się chętnie ku samym opowieściom. Więc, mamy historię o małej, bystrej kanalii która zmienia świat. Człowiek ten, lepiej powiedzieć „istota ludzka” wyprana jest z wszelkiej barwności, jakby rodzice topili go w Arielu, dla równowagi okładając laptopem po głowie. Zasmarkany szczurek buc. Kanalii, przynajmniej tych smutnych, unikam w życiu prywatnym, lecz nie mam nic przeciwko temu, by rzeczy wielkie właśnie kanaliom powierzyć. Bardzo często właśnie tak się dzieje. Sztuka nie usprawiedliwia wszystkiego. Zmiana rzeczywistości, to także zbyt mało. Domagam się jakiejś barwności, dzikości i wyłamania poza szablon na płaszczyźnie życia, charakteru. Niech będzie to choćby złowroga dzikość geniusza. Caravagiio był sobie mordercą, Mozart to pijak i dziwkarz, sami Brytyjczycy zwali Churchilla potworem. Norwid śmierdział. William Blake pił z Jezusem zaś Nietzsche zwariował ze szczętem. Znamy to wszystko. Chcę więc potworów ciekawych i kolorowych, wyróżniającym się czymś z reszty społeczeństwa, a nie płaskiego monstera, który wszedł pijany do netu popluć na dziewczynę, potem dziewczyny pooglądał, dalej już tylko sprzedawanie kumpli za kasę, z którą nie wie co zrobić. Potwierdzenie znajduje też teza, że kluby uniwersyteckie w Stanach robią za koszmar na jawie, na domiar złego taki, do którego każdy musi się odnieść. Zabiega o przyjęcie lub płacze w związku z odmową. Szczęściem zjawisko nie dotarło do Polski. Jesteśmy maleńkim, czterdziestomilionowym krajem, a naszego wysłannika nie widać nawet w teledysku Kate Perry.
[ytorbit]lB95KLmpLR4[/ytorbit]

Szacunek dla Bena Afflecka. Producentem będąc wsparł doskonale energetyczny horror „Feast”, wielokrotnie ujawniał poczucie humoru, rekompensujące aktorskie niedostatki. jego reżyserski debiut „Gdzie jesteś, Amando?” mam za jeden z lepszych filmów mijającej dekady, tu jest trochę gorzej, choć wciąż bardzo dobrze. Ponownie Boston, a w Bostonie czwórka łotrów zawodowo rabująca banki. To zacne zamaskowane bandziory, czyli próbują nie zabijać, nie wahają się jednak przed zabraniem zakładnika. Pada na uroczą kierownik placówki. Zafundowawszy jej najgorszy kwadrans w życiu, jeden z członków bandy (Affleck) zaczyna panią śledzić, umawiać się, ściskać, widząc w tym szansę na zmianę życia swojego i nie tylko. Wychodzi na to, że bankowców i bandziorów łączy coś więcej niż zapał do cudzych pieniędzy, a mianowicie niezadowolenie z własnej pracy. Trudny ten romans złości kumpla od brudnej roboty, martwi byłą kochankę, cieszy bezwzględnych gliniarzy, a i sprawia kłopot Affleckowi po obu stronach kamery. Jako aktor radzi sobie lepiej niż kiedykolwiek, reżysersko jest świetnym rzemieślnikiem i tylko nie bardzo wie, czy planuje nakręcić tę historię o policjantach i złodziejach półgębkiem czy na serio. Wychodzi mu raz tak, raz inaczej, czyli „The Town” to kawał porządnego kina sensacyjnego w starym stylu. Morał też konserwatywny. Kobieta wybaczy mężczyźnie niemal wszystko. Facet weźmie ją na muszkę, pookłada kolbą kolegę zza biurka, następnie przewiezie nad ocean gdzie porzuci, z zawiązanymi oczyma i taśmą na nadgarstkach, by koniec końców odsłoniwszy twarz zacznie się za dziewczęciem włóczyć, zbajeruje udając kogoś innego i zaciągnie do łóżka. Będzie mu wybaczone. Kobiety, tej czy innej, nie wolno puścić w trąbę. Zemsta takiej jest straszna jak dożywocie.
[ytorbit]C7FDNvfKKRI[/ytorbit]

Jeden z najdziwniejszych filmów jakie widziałem w tym roku: bezimienny, jednooki zabijaka wiedzie grupę świeżo nawróconych wikingów ku Ziemi Świętej. A tam Indianie i Szkocja udająca północną Kanadę. Jednookiego uzupełnia chłopiec. Odpowiada w jego imieniu wydaje się znać jego myśli, choć sensu całej wyprawy najwyraźniej nie przeczuwa. Być może wyprawa nie posiada – jak i ten film – sensu, albo jest on przed nami zakryty. „Valhalla Rising” oferuje kino ascetyczne, by nie rzec ubogie. Ani jednego budynku, tylko klatka, łódź i krajobrazy spowite we mgle. Nie wiem czy chwalić tu operatora, czy takie kadry to zwyczajny samograj. Ale jeśli nawet ten film przynależy do wąskiego grona wielkich nieudanych filmów, jeśli zarzucimy mu wszystko, co tylko można zarzucić (gra aktorów, braki budżetowe, udźwiękowienie i tak dalej), jeśli ociosamy go jak pień, pozostanie ostra drzazga samej wizji. Niemowa i dziecko wiodą mężczyzn przez piekielne kręgi. Nie więcej, pozostałem jednak z wrażeniem przepełnienia. Niesłychanie leniwy klimat, statyczne ujęcia w rodzaju „gęba frasobliwa na tle cumulusów” kojarzą się z Bergmanem, fabularnie czka tu odrobinę „Aguirre gniew Boży” i przynajmniej ja nie umiem znaleźć właściwej interpretacji. Gdy znajduję, nie jestem pewien. Chętnie bym podyskutował, jeśli ktoś z czytelników tego bloga także go zobaczy. Może to blaga. W takim razie wielka: jakby napuszony kołnierz jaszczurki nieoczekiwanie wypełniły stalowe mięśnie. A może i nie ma o czym rozmawiać, bo kino nie zawsze musi być intelektualne, nie będąc zarazem kinem rozrywkowym. Wolno mu przekazywać treści totemiczne, ślizgać się poza rozumowaniem: ono zaoferuje tylko pozór sensu. Odyn daje odpowiedź Chrystusowi,składając swoje pogańskie świadectwo w godzinę zmierzchu starej wiary. Chłopiec jego towarzyszem. Człowiek i chłopiec, chłopiec i jego bóg. Będę o tym śnił.
[ytorbit]0RI0Y3jI4S0[/ytorbit]

O czym jest ten film, wiadomo i nie ma co streszczać: maleńki wzwyż Danny Trejo przez półtorej godziny zabija straszną ilość ludzi, umilając sobie czas kolejnymi panienkami. Wydaje mi się, że Rodriguez jako reżyser dużo trafniej rozumie „złe kino” niż reżyser Tarantino, którego w większości przypadków nie da się oglądać, taki jest inteligentny. W każdym razie, uśmiałem się jak norka, a potem zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób ten film – podobnie jak „Desperado” czy „Planet Terror” obejrzy ktoś o perspektywie zupełnie innej niż moja, to znaczy taki osobnik, który nie zetknął się ze złym kinem lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Dlaczego nie? Sam ledwo pamiętam tamte filmy, zostały we mnie już prędzej chwyty reżyserskie, montażowe, czy poszczególne sceny, młodsi, urodzeni w ostatniej dziesięciolatce nie mają obowiązku znać nawet tego. I nie znają. W jaki sposób odbiorą tę archaizację, trudno mi stwierdzić, zastanawiałem się i trudno, bo też nie sposób przewidzieć, jak zareagowałbym na pierwszego, powiedzmy, Freddy Kruegera gdybym zobaczył go dzisiaj. Lekkość „Machete” sprawia nielichą uciechę, skład ekipy aktorskiej nasuwa skojarzenia z „Niezniszczalnymi” grają tam ci, którzy z różnych przyczyn się nie załapali do ekipy Stallone’a. Zarazem, ten kawałek kina ze swych założeń zupełnie nie poddaje się krytyce, gdyż to wszystko, co świadczyłoby na jego niekorzyść – dziury scenariuszowe, bezładny montaż w końcówce, dziwna kompozycja – tłumaczy się filmowym kontekstem. Innymi słowy, gdyby „Machete” który jest złym filmem z założenia okazał się jednak dobry, rozczarowałby swych docelowych odbiorców, oczekujących złego filmu, zarazem byłby to właśnie zły film w ich oczach, gdyż nie spełnił oczekiwań i koło się zamyka. Znów nie do końca: są różne rodzaje rzeczy niedobrych, sprawiających nam przyjemność. W każdym razie, mamy kolejne dziełko, zdolne, w piątkowe wieczory, szturmem zawojować akademiki i mieszkania studenckie. Tylko boje się, że ludzie po takim seansie zaraz uznają, że to takie łatwe kręcić bzdury, chwycą kamery pójdą do lasu czy pijanego sąsiada robić swoje, bawić się w aktorów, reżyserów i scenarzystów, następnie owoce swego wysiłku upublicznią, w skutek czego internet stanie się jeszcze gorszy, w złym sensie gorszości.