Wszędzie ci cholerni gnostycy, jak rzekłby Urbaniuk. „Kod nieśmiertelności” opowiada o facecie poruszającym się w pamięci umarłych. Grzebie w świecie skonstruowanym z pamięci ofiar zamachu terrorystycznego celem zapobieżenia kolejnej masakrze: gdy mu nie wyjdzie, następuje reset i start od checkpointu. Colter, również jest niespecjalnie żywy, przynajmniej ja za takie życie bym podziękował, a już na pewno nie znalazłbym sił by zadurzyć się w pierwszej z brzegu bzibzi. Ale film zebrał doskonałe recenzje, reżyserował pan od słynnego „Moon” więc wyliczyłem siły na sparing z arcydziełem. Bezbłędna realizacja służy tutaj bełtaniu dickowskich lęków i wspomnianej już, nowoczesnej gnozy, z czego rodzi się kontra dla „Matrixa”. Tam wysiłek bohaterów zmierzał ku zerwaniu ułudy, tu zgoła na odwrót, zbawienie kryje się w światach nieistniejących, co znów można zrozumieć, gdyż lepiej jest żyć niż nie żyć, lepiej mieć nogi niż nie mieć. Pewną wartością „Kodu…” jak i innych filmów realizujących wątki światów wirtualnych jest mnożenie ułudy. Pytanie Dickowskie – czy świat jest realny – pozostaje nierozstrzygnięte i traci swój sens, gdyż realne jest to co nam służy. Skłamałbym też, że nie dałem się zassać. Przez większą część seansu dałem się uwieść, bo i koncepcja była złowieszczo piękna. Człowiek szuka prawdy wśród cieni, elektronicznych duchów, sam będąc właściwie takim samym widmem i nie może się uwolnić od uczuć i pragnień właściwych dla żyjących.. Była w tym jakaś egzystencjalna prawda. Wszystko zniszczyło zakończenie.
Niewykorzystany potencjał filmu najpełniej widać w jednej z ostatnich scen, kiedy to przypadkowy komik otrzymuje zadanie rozbawienia pasażerów i samego Coltera, który zaraz ma żegnać się z życiem. Jest to dość przejmujące w swym zamyśle. Sztuczka się udaje, pasażerowie się śmieją, Colter odlicza ostatnie sekundy do chwili, kiedy przestanie istnieć. Sam żart nie zostaje wypowiedziany, znaczy, słyszymy jakąś jego część, kawałek dowcipu. Tymczasem, chciałbym usłyszeć cały i żałuję, że scenarzysta nie zadał sobie trudu, żeby wymyślić coś tak cholernie śmiesznego, żeby nie tylko cały pociąg na ekranie, ale i ludzie przed nim, ja i inni widzowie wbrew własnym oczekiwaniom, wbrew przejmującemu nastrojowi tej sceny ryknęli śmiechem. Tego rodzaju manipulacji na uczuciach oczekuję od kina, chcę, żeby wyciągano ze mnie rzeczy, których w sobie, przynajmniej w danej chwili, się nie spodziewam. Niczego takiego nie dostałem i może nie powinienem się złościć, gdyż „Kod nieśmiertelności” to kawał przyzwoitego filmiszcza. Powiedzmy – inteligentne kino dla każdego widza.

Większość ludzi zaglądających tutaj chyba wie o moich kłopotach ze snem. Umiem spokojnie zasnąć tylko u siebie w domu i w pokojach hotelowych – to ostatnie już niekoniecznie. Uważam, że bezsenność są produktem ubocznych naszych wesołych czasów, cywilizacji przyjemności, którą przecież niezwykle sobie cenie. Wcześniej ludzie bali się rzeczy konkretnych: Boga oraz śmierci. Bóg już umarł, o śmierci nie wypada mówić, w konsekwencji czego boimy się dosłownie wszystkiego, od utraty pracy, przez zmarszczki, aż po najróżniejsze wdzięczne paranoje. Sam nie jestem od tego wolny i w swoich próbach spokojnego zasypiania sięgałem po najróżniejsze wynalazki, kombinowałem nawet specjalne zestawy zasypianiowe (najlepszy to siłownia, trzy podwójne melissy i długa kąpiel) i teraz już wiem, że niepotrzebnie czyniłem te wysiłki. Śpiąc na pokojach mojego wydawcy, przez czas krakowsko-Julkowy natrafiłem na film produkcji włoskiej, z Rudgerem Hauerem jako Fryderykiem Barbarossą. Dobrze obsadzony Hauer to dobrze obsadzony Hauer, Barbarossa, wydawałoby się, żyleta. Tylko ci Włosi. Nie chodzi o to, że „Sword of war” jest nudny, lecz zwyczajnie z niczym nudniejszym się nie zetknąłem, gdyby był ciut mniej nudny wydałby się szalenie ciekawy właśnie ze względu na całkowitą bezbarwność, tymczasem tu jest jeszcze lepiej. Z każdego ujęcia niemal, z każdego wypowiedzianego zdania i sceny batalistycznej bije marazm kisielu rozkładającego się na słońcu, książka telefoniczna przy tym czymś wydaje się lekturą pełną atrakcji. Odkrywszy jaki skarb posiadam, puszczałem sobie jakieś piętnaście, dwadzieścia minut, po kutych moja ciężka ręka z trudem trafiała na klawisz pauzy w laptopie. Wybudzony w środku nocy powtarzałem zabieg, aż Hauer się skończył, jak i mój pobyt w Krakowie. Co teraz będzie, pytam siebie, ano nic, najwyżej wskrzesimy słuszny zwyczaj oglądania wielokrotnego, znany z ery VHS, kiedy każdy film, jak ten teraz, był prawdziwym skarbem.
[ytorbit]_C0AUpuSooI[/ytorbit]

Kino familijne o boksie, miłości i narkotykach, a także kolejny dowód na ogrom drogi jaką Marky Mark przeszedł od Funky Bunch. Oto rodzina wielodzietna, ukazana w całej swej potworności. Brat starszy jest bokserem byłym, młodszy – aktualnym, przy czym senior zarazem podbija juniora, jak i ciągnie go na dno. Wszystkiemu winne narkotyki i złe towarzystwo. Być może wyzłośliwiam się tutaj niepotrzebnie, gdyż – mimo nieznośnego początku – „The Fighter” to zupełnie przyzwoity kawałek wzruszającego kina, z paroma scenami zapadającymi głęboko w pamięci. Piosenka matki i syna. Tort. Z filmami sportowymi mam tego rodzaju kłopot, że emocjonuję się bardziej niż podczas oglądania, powiedzmy, gali bokserskiej. W wypadku „Fightera” wiedziałem ile bohater przeszedł by stanąć na ringu z prawdziwym przeciwnikiem, prawdziwy boks pozwala tylko domyślać się tych spraw. W ten sposób fikcja bardziej rusza niż życie. Za to trudno mi zrozumieć nominację oscarową dla Christiana Bale, znanego z przyjęcia zmiany własnych rozmiarów jako naczelnej metody aktorskiej. W gruncie rzeczy, mógłbym chłopu współczuć. Grywa w niezłych filmach, grywa przyzwoicie, ale zawsze zostaje zderzony z kimś wybitniejszym, jak w „Mrocznym rycerzu”, „”Prestiżu”, w „10 do Yumy”, właśnie tutaj. Mógłbym napisać, że Marky Mark bardziej mi się podobał, rzecz jednak tkwi głębiej. Bale, odtwarzając narkomana mówi mi tylko tyle co o narkomanach wiem, co mogę sobie dopowiedzieć i domyśleć. Ich urok i klęska. Powiedział zapewne wszystko, moją wiedze powtórzył, docisnął do ściany, lecz nic z tego nie zrozumiał, nie wyszarpnął czegoś nowego, nie zdołał otworzyć przed widzem żadnej prawdy, upodobniając się do pilnego, miernego ucznia, który, wezwany do odpowiedzi wyrzuca z siebie kolejne daty, nie pojmując co się pod nimi kryje.