Najnowsze komentarze

Kategorie

Meta

porusza i prowokuje...

Tydzień z głowy (446)

Posted on 10 kwietnia 2017

O metalach

metal2

Powiadają, że metale są braćmi. To oczywiście kłamstwo, bo braterstwo przebiega podług innych, tajemniczych ścieżek. Niekoniecznie są to ścieżki krwi, a pomysł, by ktoś, kto identyfikuje się z ciężką muzyką, stawał mi się od razu bratem, jest przecież idiotyczny.

Z racji mojej pracy nieustannie potrzebuję konsultacji. Poszukuję ekspertów w tak dziwacznych sprawach jak łowienie ryb z łódki, bycie bezdomnym albo wolontariuszem w obozie dla uchodźców, żeby wymienić tylko ostatnie przykłady. Lista podziękowań w najnowszej książce przypuszczalnie będzie dłuższa od niej samej.

Prośba o pomoc zawsze wygląda w ten sam sposób. Zamieszczam ogłoszenie na feju, ludzie się zgłaszają, czemu trochę się dziwię. Zawsze proponuję pieniądze, ale nikt nigdy ich nie przyjął. Przecież to zupełnie bezsensowne. Tracą czas, żeby pomóc wysoko funkcjonalnemu wykolejeńcowi w jego idiotycznym przedsięwzięciu.

I jakoś dziwnie się składa, że większość tych konsultantów ma skórzane kurtki, stosowne koszulki i ciężkie buty. Prócz entuzjazmu przynoszą również kompetencje i chęć podzielenia się wiedzą. W jakiś sposób mogę powiedzieć, że wszystkie moje książki zawdzięczam metalowcom.

Jest tylko jeden szkopuł. Pamiętam pewnego zacnego metalowca, który oprowadził mnie po Lublanie. Ponieważ nie szukałem niczego konkretnego, chciałem po prostu poczuć klimat miasta, zaczęliśmy zwiedzanie od knajpy. Miejsce dobre jak każde inne. Zabawę skończyliśmy, rozpijając whisky w rzymskich ruinach. Zamiast o książce, o zagadnieniach związanych z reaserchem rozmawialiśmy o metalu, no bo o czym innym?

Tydzień z głowy (445)

Posted on 3 kwietnia 2017

O oknie mojej babci

them

Gdy byłem mały, bardzo lubiłem odwiedzać moją babcię (jak chyba każde dziecko). Babcia mieszkała w kamienicy Herbewo, niedaleko Nowego Kleparza, przy alei Słowackiego w Krakowie. Nasze spotkania zaczynały się zawsze w ten sam sposób. Ojciec parkował samochód (najpierw malucha, a później skodę) na parkingu pomiędzy Prądnicką a Fortami Kleparz. W oknie czekała już moja babcia, cała uśmiechnięta. Machała do mnie, a ja wyrywałem się ku niej. Chciałem jak najszybciej pokonać dzielącą nas odległość i złościłem się na ospałe światła regulacji ruchu.

W latach dziewięćdziesiątych kamienicę przejął prywatny właściciel i przeniósł babcię nieopodal. Jej twarz zniknęła z okna i nie pojawiła się w nowym, a ja byłem dwudziestoletni, samolubny i przestałem jej wypatrywać. Może dlatego zniknęła z okna? W tym roku minęło jedenaście lat, odkąd babcia nie żyje. Była dobrym, cichym człowiekiem.

W mieszkaniu, które zajmowała, mieściła się bodaj kancelaria adwokacka. Zawsze gdy pojawiałem się w pobliżu Herbewa, miałem ochotę wejść tam i sobie pochodzić. Uważam, że miałem do tego prawo, i gdyby ktoś, ktokolwiek z tych radców, adwokatów spróbowałby mi przeszkodzić, mogłaby spotkać go z mojej strony wielka fizyczna nieprzyjemność. Nie żywiłem do tych ludzi żadnej urazy. Przecież to nie oni usunęli moją babcię. Mieli prawo pracować w dawnym mieszkaniu babci, tak jak ja miałem prawo tam wejść i pochodzić sobie, gdzie tylko chcę i tak długo, jak mi się podoba.

Niedawno zauważyłem, że zniknęły nawet okna kancelarii adwokackiej, zasłonięte gigantyczną reklamą samochodu. Pewno to kurewstwo wisi tam kawał czasu. Nie wiedziałem. Rzadko kiedy pojawiam się pod Herbewem.

Nie upominam się o sprawiedliwość względem mojej babci. Nie wdając się w szczegóły, właściciele Herbewa potraktowali Ją po ludzku. Zasłanianie krakowskiej kamienicy reklamą również niewiele mnie obchodzi. Nie przepadam bowiem za krakowskimi kamienicami. Podobne uczucia żywię względem krakowskich adwokatów.

Chodzi tylko o okno, które zniknęło. Mojej babci już w nim być nie może, taka kolej rzeczy. Mogłaby jednak pojawić się jakaś inna babcia, albo dziewczyna wyglądająca chłopaka, chłopak chłopaka wyglądający, ewentualnie nawet adwokat oczekujący klienta. Tymczasem nie ma nikogo, bo i okna nie ma. Nie wydarzył się żaden dramat, po prostu czegoś brakuje. Na parkingu, gdzie stawał mój ojciec, tłoczno od samochodów.

Tydzień z głowy (444)

Posted on 27 marca 2017

O innych

Przez większość mojego życia usiłowałem zadowolić nielicznych, ale za to w satysfakcjonujący sposób.

Nigdy nie szedłem na kompromisy w relacjach między ludźmi. Jeśli ktoś mi odpowiadał, stawał się bliski. Jeśli nie – skreślałem go z listy i szedłem dalej. Zapewne z tego powodu długo nie mogłem znaleźć sobie miejsca w świecie, a i kariera szła słabo. Nie zabiegałem i chyba dalej nie będę zabiegał.

Miałem wiele żyć. Byłem mężem i ojcem, emigrantem, robotnikiem, rozpustnikiem, moczymordą. Przewalałem się w kolejnych wcieleniach i nie obawiam się żadnego, które nadejdzie. Nie przeraża mnie bieda, choroba ani starość. Śmieję się czasem, że gdybym dziś miał umrzeć, pocieszenie znalazłbym w odwróceniu głowy: tyle już za mną, tyle się wydarzyło, nie wypada prosić o więcej.

Niekiedy ciepło myślę o ludziach, których życia są scalone i przypominają monolit. Mają pracę, z której wracają do domu. Wszystko jest blisko, wszystko jest oznaczone. Żyję na dwa miasta, dziecko mam w trzecim, bliskich-najbliższych również gdzie indziej. Moja przyjacielska mapa opiera się o Śląsk i Trójmiasto.

Chciałbym być przy wszystkich. Chciałbym wszystkich zadowolić. Chciałbym też – to bardzo ważne – kultywować swoje starokawalerskie przyzwyczajenia. Metal na obudzenie, pisanie, trening w południe, praca popołudniowa, konsola, książka, chrap. W ten sposób, jak sądzę, próbuję być dla siebie dobry.

Ale się nie da. Czasu jest za mało. Zwrócę się ku jednym, innym będzie przykro. Zawsze są inni, ci zaniedbani, stęsknieni, niedopieszczeni emocjonalnie, ze swoimi problemami, w których mógłbym pomóc, tylko nie pomagam, bo nie mam kiedy, bo piszę, bo jestem z kimś innym, bo zamknąłem się w domu i słucham Shining, tak jak teraz, czując się jak gówno.

Jestem też zdziwiony, bo kiedyś udawało mi się zadbać o wszystkich. Ale coraz lepiej rozumiem, że to niemożliwe. Nie dlatego, że ja się zmieniłem. Przeciwnie, jestem silniejszy niż kiedykolwiek. Ale życie uległo przeobrażeniu, dorosło wraz ze mną, podsunęło inne radości i odmienne problemu. Po prostu, żyć jest coraz trudniej. Innym także.

Tydzień z głowy (443)

Posted on 20 marca 2017

O byciu ważnym

ivan_the_terrible_and_his_son_ivan_on_november_16th_1581

W ostatni piątek nauczałem metalu w krakowskiej Spółdzielni „Ogniwo”. Gdy wraz z innymi dyskutantami oddaliśmy głos publiczności, z tylnego rzędu podniosła się dziewczyna. Wyraźnie zakłopotana powiedziała, że przyjechała aż z Warszawy, żeby nas posłuchać. Niby mówiła do nas wszystkich, ale głównie do mnie. Podziękowała mi za felietony w „Noise” i za to, co robię w „Dezerterach”. W jakiś sposób dodałem jej otuchy, choćby nosząc koszulki metalowych zespołów w telewizji. Poczuła się mniej samotna w swoich muzycznych zainteresowaniach.

Po spotkaniu podszedłem do niej i zamieniliśmy parę słów. Wyszło na to, że jestem dla niej ważny, choć przecież się nie znamy. Więc może raczej należałoby powiedzieć, że to, co robię, jest dla niej ważne. Była bardzo miła, cieszyła się, że mogła mnie poznać, a mnie, jak zawsze w takich sytuacjach, zrobiło się głupio.

Do „Noise” pisuję, bo lubię to pismo i szanuję ludzi, którzy spotykają się na jego stronach. Napisanie felietonu zajmuje mi może dwie godziny i na drugi dzień nie pamiętam nawet, o czym on był. Gdy rok temu zaczynałem pracę w telewizji, promowanie muzyki metalowej czy też dodawanie otuchy metalowcom nawet nie przeszło mi przez głowę. Po prostu przyszedłem do studia ubrany tak, jak chodzę na co dzień. Potem doszedłem do wniosku, że nagrywanie w metalowych koszulkach jest charakterystyczne i zgodne ze mną, a zatem warte kvltywowania.

Drobiazgi, proste, intuicyjne decyzje, teksty pisane pod wpływem impulsu i sentymentu – okazały się czymś ważnym dla tej dziewczyny. Przypuszczalnie ważniejszym niż dla mnie. Dlatego zrobiło mi się głupio, dlatego postanowiłem napisać o tym doświadczeniu. A potem uświadomiłem sobie coś jeszcze.

Jestem metalowcem, autorem programu telewizyjnego, felietonistą „Noise”, ale przede wszystkim pisarzem. Wiem, że moje książki są ważne dla innych. Ludzie wielokrotnie dali mi to do zrozumienia. Przecież dziękowali mi za te jebane książki, a mnie, oczywiście, za każdym razem było głupio.

Nie ma w tym fałszywej skromności. Przeciwnie, jestem dumnym człowiekiem. Wiem, że moje książki są ważne, ale ta wiedza nie znajduje dostępu do serca. Jest wiedzą w naturalny sposób obojętną. Wiem, że Kolumb dopłynął do Ameryki, że atom składa się z protonów, neutronów i elektronów, a Mark Twain, nikt inny, napisał „Przygody Tomka Sawyera”, wiem też, że moje książki są ważne dla innych dokładnie w ten sam sposób.

Książki były ważne dla mnie, kiedy je pisałem. Po wydaniu już nie są.

Tydzień z głowy (442)

Posted on 13 marca 2017

Wstęp do książkowego wydania wyboru „Tygodni z głowy” (pod zmienionym tytułem)

Dziesięć lat temu zacząłem pisać bloga. Wydawało mi się, że każdy pisarz ma bloga. Dziś jestem jednym z nielicznych pisarzy, którzy jeszcze bloga posiadają.

Na początku chciałem tam promować własną twórczość. Szybko zorientowałem się, że blog niezbyt nadaje się do tego zadania, a ja nie jestem w stanie wypromować czegokolwiek. Zacząłem zatem umieszczać wpisy opatrzone tytułem „Tydzień z głowy”, gdzie opisywałem to, co akurat leżało mi na wątrobie. Zdawałem relację z zabawnych wydarzeń, których doświadczyłem, pisałem o tym, co mnie cieszy bądź uwiera, nie zastanawiając się, co ludzie o tym powiedzą. Ludziom się spodobało. Zyskałem czytelników. I to czytelnicy namawiali mnie do wydania tych zapisków drukiem. Prócz szlachetnego pragnienia wyjścia naprzeciw tej potrzebnie miałem i inną motywację. Kierowała mną potężna siła napędzająca każdego prawdziwego twórcę. Jest nią miłość do pieniędzy.

Okazało się, że przez dekadę napisałem na blogu dwa miliony znaków. Niniejszy wybór zawiera jakąś jedną piątą, podrasowaną i przetasowaną. To przetasowanie może wprowadzać chaos podczas lektury, choćby ze względu na zmieniające się lokacje. Raz jestem w Warszawie, raz w Kopenhadze, raz znowu na Śląsku albo i w Afryce. Żyłem w tych wszystkich miejscach. Niespokojny ze mnie duch.

Dlaczego zmieniłem tytuł na „Rzeczy utracone”? Stary nie nadawał się z kilku powodów. Lata temu ukradłem go z gazety uchodzącej powszechnie za obelżywą. Wówczas nie śniło mi się żadne książkowe wydanie tych zapisków. Nie przypuszczałem nawet, że tyle się tego uzbiera. „Tydzień z głowy” akcentował cykliczność tych tekstów, która w wypadku książki po prostu znika.

Musiałem znaleźć nowy tytuł, co rodziło rozmaite trudności. Tytułów się nie wymyśla, tytuły się znajduje. Mogę wymyślić całą książkę, z bohaterami, strukturą, otoczeniem i językiem. Nie mam z tym żadnego problemu. Ale tytuł musi przyjść sam. Albo i nie. To kapryśne stworzenie.

Podczas pracy nad tymi tekstami uderzyło mnie, że rzeczy w nich opisane należą do przeszłości. Zniknęły z mojego życia, choć były jego istotną treścią. Weźmy moje koty, którym poświęcam tutaj mnóstwo miejsca. Kotka Kreska dokonała żywota na moich kolanach, do końca głaskana. Kot Prezes zachorował na cukrzycę, wymaga codziennych zastrzyków i teraz znajduje się pod czułą opieką mojej mamy. Jednego przyjaciela pogrzebałem. Drugiego musiałem oddać.

Tak jest niemal ze wszystkim. Rozpadały się małżeństwa moich przyjaciół i same przyjaźnie. Ludzie ważni, nawet najważniejsi nieodwołalnie wpadali za mój prywatny horyzont, aby nigdy nie powrócić. Nie ma już mojej Kopenhagi ani Saskiej Kępy, przestałem też władać Starym Mokotowem (tytuł Króla tej dzielnicy, zgodnie z tradycją, przysługuje mi do śmierci). Nie pisuję już literatury fantastycznej. Nie palę papierosów i na domiar złego rozluźniłem swoje relacje z butelczyną.

„Rzeczy utracone” brzmią smutno, choć ta książka smutna zaledwie bywa. Zdarza się jej też bywać wesołą. Próbuje bowiem naśladować życie. I wiecie co? Cieszę się, że to wszystko zniknęło. Wcześniej tak nie uważałem. Tęskniłem za tym, co utraciłem, a potem okazywało się, że natychmiast coś zyskiwałem w zamian. Tak właśnie się to kręci. Każda strata jest po coś. Zawsze można, na przykład, poświęcić jej książkę.

Tydzień z głowy (441)

Posted on 6 marca 2017

O siłowni

Nieustannie się spieszę. Uważam, że pośpiech jest bardzo zdrowy, i dziwię się wszystkim, którzy celebrują chwilę. Kultura śródziemnomorska jest mi wstrętna.

Wstaję, jak najszybciej robię sobie kawę, dławię się śniadaniem i ruszam do czynu. Klepię, przygotowuję scenariusze odcinków, odpowiadam na maile i uczestniczę w spotkaniach biznesowych, dbając, by trwały dokładnie tyle, ile wymaga omówienie wszystkich ważnych kwestii, ale nie więcej.

Pośpiech udziela się prywatności, czyniąc ją dobrą i satysfakcjonującą. Nie znam bowiem bezczynności. Gdy film się kończy, zaraz sięgam po książkę. Każda sekunda życia musi być czymś wypełniona. Będąc wśród bliskich, odmierzam czas. Wiem, kiedy muszę wracać, i nie znoszę żadnej spontaniczności. W ten sposób, jak sądzę, unikam konfrontacji z myślą, z samym sobą i tym, co się we mnie dzieje.

Do czego się spieszę? Kiedyś sądziłem, że chcę zrealizować swoje rozliczne zadania. Teraz już wiem, że śpieszę się dla samej radości pośpiechu. Pędzę przez życie, roztrącając ludzi, którzy przystanęli na chodniku, aby porozmawiać.

Jedynym miejscem wolnym od pośpiechu jest siłownia, znów nie wiem dlaczego. Stała się dla mnie świątynią powolności. Przychodzę, powoli przebieram się w odrażające ubrania (zauważyłem, że większość bywalców czyni z treningu rewię mody, ja przychodzę tam w swoich najgorszych ciuchach), wypijam te cholerne aminokwasy i wlokę się na salę. Tam precyzyjnie i powoli wykonuję ćwiczenia: przysiady, martwe ciągi, wyciskanie na prostej i tak dalej. Potem siadam, czekam spokojnie, aż wróci mi oddech, i człapię w kierunku sztangi.

Po treningu długo stoję pod prysznicem. Czasem zachodzę do sauny, czego ponoć nie wolno robić po dużym wysiłku. Uważam jednak, że mi wolno wszystko. Siedzę w gorącym, wilgotnym powietrzu, gapiąc się na piach skapujący z wąskiego gardła klepsydry. Znów prysznic, tylko zimny. Na koniec następuje dziesięć minut odpoczynku. Siedzę na leżaku owinięty ręcznikiem. To jedyna okoliczność, kiedy nie robię nic.

Jestem umordowany treningiem, po saunie plączą się nogi. Wychodzę z siłowni i natychmiast zaczynam się śpieszyć.

Tydzień z głowy (440)

Posted on 27 lutego 2017

O nawróceniu

Wielu ludzi mówi mi, że kiedyś się nawrócę, że uwierzę w Boga i będę ganiał do kościoła, takiego albo innego. Ci ludzie najczęściej nie znają mnie dobrze, ale paru przyjaciół rzeczywiście uważa, że jestem ukrytym chrześcijaninem. Mijają lata, a z nawrócenia nici. Cieszę się z tego powodu, zamierzam zgasnąć w niewierze.

Przyczyny, dla których unikam nawrócenia, są dwie, zewnętrzna i wewnętrzna. Nie nawracam się zarówno ze względu na świat, jak i na siebie.

Byłbym okropnym chrześcijaninem, jednym z tych najgorszych. Do wszystkiego w moim życiu podchodzę z dużą starannością i konsekwencją, nigdy też nie bawię się w półśrodki. Jestem, na przykład, całkowitym i totalnym bezbożnikiem. Nawróciwszy się, stałbym się najgorszym typem chrześcijanina faryzejskiego, podążałbym ścieżkami wytyczonymi przez terlikowszczyzne, liczył diabły na główce od szpilki, niepomny na belkę we własnym oku. Znam siebie i wiem, że tak by było – napominałbym innych, stałbym się utrapieniem, zwłaszcza dla najbliższych. Wolę mieć przyjaciół, niż być zbawiony.

Istnieje i drugi powód. Otóż wydaje mi się, że nie istnieje coś takiego jak Dobra Nowina. Religia, przynajmniej w monoteistycznym ujęciu, to nie radość, lecz ciężar. Wiedzą o tym Hindusi i każdy mądry rabin. Przyjmując Boga do swojego serca, wikłam się nie tylko w skomplikowany system nakazów i zakazów, ale i metafizyczną wątpliwość związaną z życiem pozagrobowym. Barany czy owce, góra czy też dół? Dlatego też jestem przeciwny wszelkiej misyjności. Nie powinno się ludziom wciskać takich rzeczy.

Nie mam żadnych oporów, by krzywdzić siebie i innych. Ale nie w ten sposób.

Tydzień z głowy (439)

Posted on 20 lutego 2017

O bucu!

Bartoszowi Czartoryskiemu

Brak prawa jazdy czyni życie lepszym. Nie martwię się miejscem parkingowym ani przeglądem. Nie wymieniam opon na zimowe. Nikt nie ukradnie mi samochodu, bo go nie mam, bo nie umiem jeździć. Podczas podróży czytam, oglądam filmy i pracuję, zamiast tkwić jak ten smutny ciul za kółkiem. Nade wszystko, w moim życiu zagościł buc.

Najczęściej jest to polski buc, czerwony i piętrowy. Znam również inne buce, takie jak lajkbuc, buc express czy unibuc. Do tego dochodzi duża liczba buców mniejszych, odpowiedzialnych za komunikację zbiorową między miastem wojewódzkim a peryferią, którą wszyscy – poza wąsatym kierowcą buca – mają głęboko w dupie.

Po latach szczycę się, że o bucach wiem już wszystko. Na przykład w polskich bucach należy siadać na górze, z tyłu, od lewej strony (stojąc tyłem do przodu buca). Z przyczyn konstrukcyjnych pozostawiono tam nieco więcej miejsca na nogi, da się otworzyć komputer, a i do kibla jest niedaleko. Korzystania z tego ostatniego przybytku nie zdołałem jednak opanować. KIbel w polskim bucu jest jednymi znanym pomieszczeniem, które jest dla mnie za małe nie tylko w pionie, ale i w poziomie.

Nikt nigdy nie chce przy mnie usiąść. Jeśli w bucu jest przynajmniej jedno wolne miejsce, będę jechał bez towarzystwa. Ten pożądany stan rzeczy osiągam dzięki specjalnym zabiegom. Siadam zawsze od strony korytarza, zrzucając torbę na fotel przy oknie. Następnie zwieszam głowę tak, aby wały nadoczodołowe prezentowały się w całej okazałości. Warga ciąży ku podłodze, dłonie wpijają się w kolana, oddech staje się ciężki. Gdy tylko ludzie rozsiadają się na miejscach, natychmiast prostuję się, zakładam okulary i sięgam po książkę.

Ponieważ nie zamierzam robić prawa jazdy, a kolej dociera w niewiele miejsc, pozostaję skazany na buca. Los ten przyjmuję z radością, jak Hiob wrzody, a święty Aleksy pomyje. Kocham buca wzorem sługi miłującego pana i jego nahajkę. Gdybym kiedyś zarobił nieprzyzwoitą ilość pieniędzy, niezwłocznie kupiłbym sobie buca, jak i usługi zastępu kierowców w białoczerwonych kombinezonach. Buc stałby pod moim domem, na włączonym silniku, zawsze gotów, by wyruszyć na jakieś spotkanie autorskie. Do tego jednak nie dojdzie. Dopuszczam możliwość, że umrę w bucu, być może z innymi pasażerami buca, być może samotnie – na zawał. W konsekwencji, życzę sobie trumnę w kształcie buca i stosowny nagrobek z bocianem.

Powagi moim słowom niech doda fakt, że piszę je w bucu, no bo gdzie indziej?

Tydzień z głowy (438)

Posted on 13 lutego 2017

O kryminałach

Napisałem w życiu kilkadziesiąt tekstów poświęconych literaturze kryminalnej. Robiłem podsumowania roczne, analizy przekrojowe pod kątem autora, kraju i tematu. Zdarzyło mi się nawet robić wykłady o polskiej literaturze kryminalnej. Kiedy jakaś redakcja potrzebowała tekstu o kryminale, dzwoniła do Orbitowskiego. Uchodziłem, jak się zdaje, za eksperta.

Dziś nie pisuję już publicystyki (wyjąwszy parę miejsc, które są dla mnie ważne z rozmaitych powodów) i wreszcie mogę powiedzieć prawdę.

Kryminały gówno mnie obchodzą. Nigdy ich nie lubiłem. Znam się na nich jak ukwiał na wynajdywaniu prochu.

Oczywiście przeczytałem kilka książek kryminalnych, bo generalnie przeczytałem dużo najróżniejszych, najczęściej niedobrych książek. W kryminałach interesowała mnie warstwa obyczajowa i bohaterowie drugoplanowi. Nie zastanawiałem się nawet nad tym, kto zabił. Odnoszę też wrażenie, że większość dobrych autorów tego gatunku pisuje normalne powieści obyczajowe, opakowane jako kryminał. Dokleili wątek zbrodni i śledztwa, żeby sprzedać książkę. Sam bym tak postąpił, postawiony w podobnej sytuacji.

A z kryminałami było tak, że wiele lat temu ktoś zwrócił się do mnie, bym coś napisał na ten temat. Za pieniądze. Dość cienko przędłem. Mieszkałem w żywopłocie, a na śniadanie odgrzewałem sobie wydzieliny z wczoraj. Rzucałem się na każdą robotę, więc wziąłem i te kryminały. Gdyby zgłosiło się do mnie Towarzystwo Wędkarskie z prośbą o napisanie poematu o kergulenie, zamiast Marka Krajewskiego pośpiesznie wertowałbym atlasy ichtiologiczne.

Oczywiście starałem się wykonać swoją robotę tak dobrze, jak się dało, czytałem pośpiesznie, sięgałem do recenzji i tekstów krytycznych, artykuł się ukazał i myślałem, że mam spokój. Spłynęło zamówienie na kolejny, a także propozycja wykładu dla bibliotekarek w Bochni. Im więcej pisałem, tym więcej przychodziło zamówień. Przez moment byłem nawet redaktorem naczelnym miesięcznika o kryminałach. Nienawiść do kryminałów rosła. Z żywopłotu przeniosłem się do chińskiego pokoju.

Przeprosiłbym wszystkich, którzy jakimś cudem uwierzyli w moje opinie na temat literatury kryminalnej i kierowali się nimi. Chyba nawet próbuję coś takiego zrobić. Problem w tym, że nie jestem jedyny. Jak sądzę, 95% pisarzy, dziennikarzy, publicystów w Polsce działa w ten sam sposób. Chwytają każdy obcy sobie temat i klepią na akord, bo brakuje szmalu, bo żywopłot im garsonierą, bo na śniadanie wydzieliny z wczorajszego dnia.

Tydzień z głowy (437)

Posted on 6 lutego 2017

O książkach w domowej bibliotece

biblio

Jestem pisarzem, więc książki są dla mnie ważne. Oczywiście, nie tak ważne, jak ludzie by chcieli. Zacząłem pisać, bo chciałem robić filmy, tylko nie mogłem. Dziś robienie filmów ani mi w głowie. Lubię sobie poczytać, ale w gruncie rzeczy wolę coś obejrzeć albo pocisnąć na konsoli.

Nie inspiruję się literaturą, przynajmniej nie wprost (drogi, którymi wędruje inspiracja, są dla mnie bardzo tajemnicze). Na przykład „Inna dusza” była pomyślana jako ekwiwalent serialu HBO, tylko w okładkach.

Zdumiewają mnie zdjęcia bibliotek domowych, gdzie książki ustawiono seriami, podług serii wydawniczych czy czegoś podobnego. Naprawdę warto mieć wszystkie książki z danej serii? Wszystkie są warte posiadania? Książkowi esteci budzą jeszcze większe zdziwienie. Mam na przykład kumpla, który kupuje książki w dwóch egzemplarzach. Jeden do czytania, drugi na półkę.

W mojej bibliotece panuje burdel, a książki mają zmięte grzbiety, pozaginane rogi stron, niekiedy nawet się rozpadają. Im bardziej lubiana, tym bardziej zniszczona. Teraz na przykład czytam „Złotą gałąź” Frazera, co wieczór, przy piwku, zakreślając ołówkiem co ciekawsze fragmenty. Gdy skończę, wynotuję je i dzięki temu, być może, zapamiętam.

Użycie ołówka jest powidokiem źle rozumianego szacunku dla książki. Ołówek można zmazać. Przywróciłbym w ten sposób książkę do stanu pierwotnego. Nigdy tego nie zrobię. Mógłbym używać długopisu. O długopis łatwiej niż o ołówek.

Ulubiona książka musi być zmięta i zniszczona, tak jak zmięci i zniszczeni są ludzie, których kocham. Przecież szarpię się z nimi, kłócę, godzę, tarmoszę. Ciekawi mnie wszystko, co nadkruszone.

Przeprowadzam się średnio co dwa lata. Wcześniej zapraszam znajomych na książkobranie. Biorą z wyznaczonych półek, co tylko chcą. Potem dzwonię do biblioteki bądź po bukinistę (raczej po tego drugiego, biblioteki nie przyjeżdżają księgozbiory), żeby zabrał sobie z dziesięć pudeł książek. Niech zapłaci cokolwiek i weźmie to dziadostwo w jasną cholerę.

Taka postawa wynika z odpowiedzi na zadane już pytanie: czy wszystkie książki, które mam, są potrzebne? Otóż nie. Jest i głębsza przyczyna, mianowicie mój stosunek do przedmiotu. Wolę nie mieć niż mieć. Pozbywając się rzeczy, zanurzam się w ułudzie wolności.

Książki książkami, ale płyty! Wszystkie są potrzebne. Nie oddam żadnej z nich.

Newer Posts
Older Posts